Vir quidam, viator sapientiae cupidus, longum iter per montes et valles coepit. In altis montibus asperis, per rupes ac praeceps vias, firmo gradu ascendebat. Noctu, sub caelo stellato, considerabat quaestiones de natura rerum et de sensu vitae.
Cum tamen in culmine montis pervenisset, ubi solis primos radios aspicere poterat, secum dixit: “Quid est homo nisi umbra momentanea, quae in vasto universo paulisper fulget et mox evanescit? Sed, dum vivimus, nobis incumbit ut bonum agamus et veritatem quaeramus.”
Iterum descendens, viator senserat se divitias non in pecunia neque in potentia sed in sapientia et virtute invenire. Mox cum aliis viatoribus convenit, quibus fabulas de itinere suo narravit, ita ut eorum mentes ad cogitationes profundas incitaret.
Hac ratione, viator suum iter non solum sibi sed etiam omnibus inveniendum proposuit, quia credidit sapientiam semper augendam et communem esse debere.